Jak to jest, żyć w cieniu starszego brata? Choć niegdyś uchodził on za ladaco, kłamczucha z długim nosem, to ostatecznie ukończył szkoły i „wyszedł na ludzi”, a nawet zrobił karierę u Disneya. Dla matki zaś stał się złotym dzieckiem i poniekąd wzorem do naśladowania dla młodszego rodzeństwa.

Więcej na teatralny.pl

Nowy spektakl Teatru Guliwer pod tytułem „Orecchio, brat Pinokia” adresowany jest do młodych i najmłodszych, starszych i najstarszych widzów. Czyżby kolejna w tym teatrze międzypokoleniowa inscenizacja? Opowieść o Orecchiu bez wątpienia spodoba się również dorosłym (choć w opisie zaznaczono: przeznaczony dla widzów od lat pięciu). Tekst belgijskiego dramatopisarza Merlina Vervaeta, w udanym przekładzie Jana Nowaka, z uważnością odczytany i wyreżyserowany przez Adę Tabisz, bawi swą aluzyjnością i błyskotliwymi dialogami, czaruje muzyką i piosenkami Dominika Skwarka. Merlin Vervaet potrafi zafascynować wykreowaną, baśniową krainą, odwołując się do współczesności i dzisiejszej wiedzy o wrażliwości dziecięcego widza. Przywołuje motywy znane nam z bajki „Pinokio” autorstwa Carla Collodiego oraz inne wykorzystywane w filmowych adaptacjach baśni (Disneya i nie tylko), jednak pisze zupełnie nową opowieść, w której podążamy za innymi bohaterami. Oczywiście wielki celebryta, którego nos wydłuża się przy każdym kłamstwie, też się pojawi. Groteskowa bajka, pełna fantazji i niepozbawiona obserwacji ludzkich, naturalnych zachowań, ma w sobie sporą dawkę liryzmu, wzruszającej melancholii, wzbogaconej drapieżnym humorem i spontanicznością, ujętej w karby odpowiedniej dramaturgii.

Więcej na Teatr Dla Wszystkich