„Różowy Gość” jest groteskową i humorystyczną historią tajemniczego przybysza, który niespodziewanie robi zamieszanie w życiu codziennym pewnej rodziny. Kiedy nagle pojawia się w ich mieszkaniu, wzbudza nie tylko entuzjazm dzieci, ale też niepokój rodziców. Jego obecność i związane z tym zabawne perypetie uświadamiają wszystkim wiele prawd o sobie i skutkują ucieczką od świata stereotypów, uprzedzeń i rutyny. Muzyka na żywo, dynamizm i pełne zwrotów akcji sytuacje to wielkie atuty przedstawienia, które opowiada na scenie historię bardzo prawdziwą, ale trochę jak z innej planety.

„Różowy Gość” jest groteskową i humorystyczną historią tajemniczego przybysza, który niespodziewanie robi zamieszanie w życiu codziennym pewnej rodziny. Kiedy nagle pojawia się w ich mieszkaniu, wzbudza nie tylko entuzjazm dzieci, ale też niepokój rodziców. Jego obecność i związane z tym zabawne perypetie uświadamiają wszystkim wiele prawd o sobie i skutkują ucieczką od świata stereotypów, uprzedzeń i rutyny. Muzyka na żywo, dynamizm i pełne zwrotów akcji sytuacje to wielkie atuty przedstawienia, które opowiada na scenie historię bardzo prawdziwą, ale trochę jak z innej planety.

Spektakl dla widzów od lat 5.

„Tomasz Kowol, odtwórca głównej roli, posługuje się własnym kosmicznym językiem, którym hipnotyzuje dzieciaki na widowni – jest niczym jakiś futrzany furby, którym pragniemy się zaopiekować. I ten obcy język – zestaw pisków, mruknięć, min, gestów – nie stanowi bariery dla dzieci, one zresztą bardzo szybko akceptują gościa, jego inność, figurę Barbapapy, niemodną fryzurę, śmieszny sposób poruszania się (podkreślony odpowiednimi dźwiękami). Cały spektakl jest bardzo bogaty w rozmaite dźwięki, które wzmacniają przekaz – opisują gesty, tworzą dźwiękowe dekoracje, opowiadają o tym, czego nie możemy zobaczyć, są integralną częścią spektaklu. A do tego okazuje się, że nic tak nie ułatwia porozumienia jak muzyka. Wspólne granie, wykorzystywanie rozmaitych instrumentów perkusyjnych, klaskanie i podskakiwanie do rytmu wystarczą, żeby okazać akceptację, radość z bycia ze sobą, miłość, przywiązanie. Dzieci na widowni odczytują ten kod bezbłędnie.” – czytamy w recenzji na blogu teatrugłodna