Spektakl dla dzieci zrealizowany w konwencji – i na podstawie – rozmowy reżysera i jego kilkuletniego syna. Staje się ona wymianą pomysłów na sceny, z miejsca realizowanych w praktyce przez obsadę, mocno otwartą na najdziwniejsze eksperymenty, zabawę i przekroczenia. Spektakl jest zarazem debatą na temat tego, co dziś wciąż działa w teatrze dla dzieci, a co kompletnie nie ma już tam racji bytu, a także – jak powinno wyglądać współcześnie wychowanie kilkuletnich dzieci i gdzie przebiega granica, między tym, co wolno, a czego raczej nie powinno się robić.
Dzikie harce
Scena Duża 80 min. + przerwa Premiera: 05.11.2023 Od lat 7
Dzikie harce
Opis
Nie mlaszcz
Nie mów z pełnymi ustami
Siedź prosto
Nie jedz czekolady przed obiadem!
Wyłącz ten serial
Wyłącz komórkę
Nie graj tyle
Umyj ręce
Nie rób min!
Umyj ręce
Co wolno, a czego nie powinno się robić? Czy można wygłupiać się cały dzień, jedząc słodki popcorn i grając w gry? Lista zakazów w codziennym życiu jest długa, ale w teatrze za sprawą magii można pozwolić sobie na odrobinę szaleństwa! W spektaklu „Dzikie harce” rozmowy ojca i syna wokół tego, gdzie przebiega granica między narzuconymi zasadami, a beztroską i wygłupami, stały się punktem wyjścia do wspólnej zabawy w Teatr.
Co może się zdarzyć, jeśli tata z synem połączą siły i wspólnie wymyślą spektakl? „Dzikie harce” to seria gier i zabaw, dzięki którym teatr staje się miejscem uwolnienia od obowiązujących zwykle zasad. Twórcy i twórczynie bawią się sytuacjami znanymi każdemu, kto wychowywał lub był wychowywany. Spektakl zadaje pytania o to, kiedy lista prawideł i zakazów jest konieczna i pokazuje, jak zabawę można traktować poważnie. Czy za światem rozrzuconych skarpetek, nieumytych rąk i wariackich wybryków, kryje się zupełnie inna, szalona metoda? Twórcy i twórczynie spektaklu będą przyglądać się jej z humorem i uważnością.
„Dzikie harce” powstały dzięki rozmowom z moim synem Jędrkiem (lat 8) – mówi reżyser spektaklu. Chciałem, żeby poznał magię teatru jako miejsca szalonego, otwartego i pięknego. A zarazem dzięki Jędrkowi starałem się zrozumieć, co zmienić w swoim teatrze, żeby przemawiał do dzieci. Na początku zadawałem pytania tak żenujące jak „Czy to by się podobało dzieciom?”, na co padała rozsądna odpowiedź „Skąd mam wiedzieć, co lubią wszystkie dzieci?”
Szukałem pomysłów radosnych. Chciałem być odważny i bawić, a jednocześnie miałem obawy jako odpowiedzialny rodzic.
Jak połączyć chęć robienia wybryków z wychowaniem, opanowaniem, ograniczeniami?
To spektakl o tym, że radość, zabawa są wartością samą w sobie i są czasem ważniejsze, niż zasady. I jest to też oczywiście spektakl o magii teatru!
Nagrody i wyróżnienia:
- Spektakl został wyróżniony na Festiwalu Mała Boska Komedia 2024 za podmiotowość i perspektywę dziecka jako kluczowej osoby tworzącej spektakl. Za szaleństwo i poczucie humoru, bezkompromisowość, szczerość i testowanie granic, czułe podejście do tematu wychowania przedstawiające perspektywę obu stron i pokazanie teatru jako przestrzeni wyobraźni, która nie ma żadnych granic.
- Spektakl został czterokrotnie wyróżniony w kategorii „Najlepszy spektakl dla dzieci i młodzieży” w plebiscycie „Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2023/2024” miesięcznika Teatr
Spektakl bierze udział w 30. Ogólnopolskim Konkursie na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej.
Reżyseria, pomysł, scenariusz: Wojtek Ziemilski
Współpraca reżyserska, choreografia: Maria Stokłosa
Scenografia, kostiumy, współpraca koncepcyjna: Wojtek Pustoła
Kostiumy: Olga Turczak
Muzyka: Dominik Strycharski
Animacja: Anita Kwiatkowska-Naqvi
Współpraca dramaturgiczna: Jędrek Ziemilski, Justyna Czarnota, Sodja Lotker
Reżyseria światła: Wojtek Ziemilski, Damian Pawella
Występują: Katarzyna Brzozowska, Elżbieta Pejko, Anna Przygoda, Jacek Poniński, Krzysztof Prygiel, Maciej Owczarzak, Błażej Twarowski (gościnnie) oraz w animacji – Jędrek i Wojtek Ziemilscy (gościnnie)
Inspicjent: Jacek Poniński
Podziękowania: Sean Palmer + VocalSP Studio, Paweł Ziemilski,
Podziękowania za wsparcie dla mokotowskiej lodziarni Jednorożec Lody Tradycyjne.
Galeria
Prasa o spektaklu
guldapoleca: Dzikie harce
Marcelina Obarska – „Dzikie harce”
Ziemilski uwspólnia pole tego, co dorosłe i „niedorosłe”, próbując wyreżyserować spektakl nie tylko z myślą o młodym widzu, lecz i razem nim – w przypadku „Dzikich harców” współtwórcą jest jego syn, ośmioletni Jędrek.
Więcej na culture.pl
Anna Czajkowska – „Harcował nos i palec, hasała sałata i lody”
Wojtek Ziemilski, reżyser teatralny, poszukujący artysta wizualny, słynie z projektów odważnych, często z pogranicza różnych sztuk multimedialnych, scenicznych i choreografii. „Dzikie harce” to jego pierwsza inscenizacja przygotowana z myślą o dzieciach, rodzaj eksperymentu, gdzie punktem wyjścia miały być rozmowy z ośmioletnim synkiem Jędrkiem – autor pyta chłopca o zainteresowania dziecięcej publiczności i wspólnie z nim chce zbudować spektakl. Oczywistym dla twórcy było wykorzystanie w przedstawieniu multimediów jako narzędzia naturalnego, bliskiego najmłodszym i pokazanie, jak wielkie możliwości tkwią w sztuce teatralnej.
Więcej na Teatr Dla Wszystkich
Aleksandra Rembowska – „Gdy dziecko ma głos”
Czasem brak pomysłu okazuje się wstępem dla twórczych poszukiwań, bywa preludium do spektaklu. Niekiedy „nic” przekształca się nieoczekiwanie w „coś”, a niewiadoma – w odkrycie. Od namysłu, od zatrzymania, a także paradoksalnie, od pozostania przez chwilę w niewiedzy czy w bezradności, niejednokrotnie zaczyna się zmiana. Niejasny początek może zwiastować sukces, ale i zaniechanie lub porażkę. Eksperyment pociąga za sobą ryzyko.
Więcej na teatralny.pl