Wild Play

Author: Wojtek Ziemilski

Stage Main Stage 80 min. + intermission Premiere: 05.11.2023 From age of 7

Description

Don’t smack your lips
Don’t talk with your mouth full
Sit up straight
Don’t eat chocolate before dinner!
Turn off this TV show
Turn off your mobile phone
Don’t play so much
Wash your hands
Don’t make silly faces!
Wash your hands

What can you do and what shouldn’t you do? Is it possible to fool around all day, eating sweet popcorn and playing games? The list of prohibitions in everyday life is long, but in theatre, through magic, you can allow yourself a little bit of madness! The “Wild Play” performance features conversations between father and son around the boundaries between imposed rules and carefree fun and games, becoming the starting point for playing Theatre.

What may happen if father and son join forces and come up with a show together? “Wild Play” is a series of games and activities that make the theatre a place to get free from the usual rules. The creators play with situations familiar to anyone who was raised by someone or has raised someone themselves. The performance asks questions about when a list of rules and prohibitions is necessary and shows how play can be taken seriously. Behind a world of scattered socks, unwashed hands and wacky antics, is there a completely different method in the madness? The creators of the show take a look at it with humour and attentiveness.

“Wild Play” came about through conversations with my son Jędrek (aged 8) – says the director of the show. – I wanted him to experience the magic of theatre as a crazy, open and beautiful place. And at the same time, thanks to Jędrek, I tried to understand what to change in my theatre to make it appeal to children. At first, I asked questions as embarrassing as “Would children like this?”, to which the reasonable answer was “How should I know what all children like?”. 

I was looking for joyful ideas. I wanted to be adventurous and have fun, and at the same time I had concerns as a responsible parent. 

How do you combine the desire to engage in antics with good upbringing, self-control, constraints? 

It is a show about how joy or fun is a value in itself and is sometimes more important than rules. And it is also, of course, a show about the magic of theatre!

Direction, concept, script: Wojtek Ziemilski
Directing collaboration, choreography: Maria Stokłosa
Stage set, costumes, conceptual collaboration: Wojtek Pustoła
Costumes: Olga Turczak
Music: Dominik Strycharski
Animation: Anita Kwiatkowska-Naqvi
Drama collaboration: Jędrek Ziemilski, Justyna Czarnota, Sodja Lotker
Lighting director: Wojtek Ziemilski, Damian Pawella

Performers: Katarzyna Brzozowska, Elżbieta Pejko, Anna Przygoda, Jacek Poniński, Krzysztof Prygiel, Maciej Owczarzak, Błażej Twarowski (guest) and in animation – Jędrek and Wojtek Ziemilski (guest)
Stage manager: Jacek Poniński

Acknowledgments: Sean Palmer + VocalSP Studio, Paweł Ziemilski, Thanks for the support to Mokotow’s ice cream parlour Jednorożec Lody Tradycyjne.

Partners:

Gallery

Press

guldapoleca: Dzikie harce

Spektakl dla dzieci zrealizowany w konwencji – i na podstawie – rozmowy reżysera i jego kilkuletniego syna. Staje się ona wymianą pomysłów na sceny, z miejsca realizowanych w praktyce przez obsadę, mocno otwartą na najdziwniejsze eksperymenty, zabawę i przekroczenia. Spektakl jest zarazem debatą na temat tego, co dziś wciąż działa w teatrze dla dzieci, a co kompletnie nie ma już tam racji bytu, a także – jak powinno wyglądać współcześnie wychowanie kilkuletnich dzieci i gdzie przebiega granica, między tym, co wolno, a czego raczej nie powinno się robić.

Marcelina Obarska – “Dzikie harce”

Ziemilski uwspólnia pole tego, co dorosłe i “niedorosłe”, próbując wyreżyserować spektakl nie tylko z myślą o młodym widzu, lecz i razem nim – w przypadku “Dzikich harców” współtwórcą jest jego syn, ośmioletni Jędrek.

Więcej na culture.pl

Anna Czajkowska – “Harcował nos i palec, hasała sałata i lody”

Wojtek Ziemilski, reżyser teatralny, poszukujący artysta wizualny, słynie z projektów odważnych, często z pogranicza różnych sztuk multimedialnych, scenicznych i choreografii. „Dzikie harce” to jego pierwsza inscenizacja przygotowana z myślą o dzieciach, rodzaj eksperymentu, gdzie punktem wyjścia miały być rozmowy z ośmioletnim synkiem Jędrkiem – autor pyta chłopca o zainteresowania dziecięcej publiczności i wspólnie z nim chce zbudować spektakl. Oczywistym dla twórcy było wykorzystanie w przedstawieniu multimediów jako narzędzia naturalnego, bliskiego najmłodszym i pokazanie, jak wielkie możliwości tkwią w sztuce teatralnej.

Więcej na Teatr Dla Wszystkich

Aleksandra Rembowska – “Gdy dziecko ma głos”

Czasem brak pomysłu okazuje się wstępem dla twórczych poszukiwań, bywa preludium do spektaklu. Niekiedy „nic” przekształca się nieoczekiwanie w „coś”, a niewiadoma – w odkrycie. Od namysłu, od zatrzymania, a także paradoksalnie, od pozostania przez chwilę w niewiedzy czy w bezradności, niejednokrotnie zaczyna się zmiana. Niejasny początek może zwiastować sukces, ale i zaniechanie lub porażkę. Eksperyment pociąga za sobą ryzyko.

Więcej na teatralny.pl